‘Weet je het zeker?’ roept de stuurman met grote ogen.
Ik werp nog één blik op de horizon achter de andere zeilboot en roep: ‘Ja, zeker weten, gaan!’
Daarna fixeer ik mijn blik op de spinaker. De boot vliegt over het water. Ik kan de spinaker net houden, maar weet dat als ik de boot te schuin laat gaan, we uit het roer lopen, de boot omslaat en de andere zeilboot er midscheeps in knalt.
We halen het. De twee boten flitsen langs elkaar. De bemanning op de andere boot gilt naar ons. Maar ze hebben geen koers hoeven veranderen. En wij ook niet. Ook mijn eigen stuurman gilt iets naar me in een mengeling van opluchting en woede.
Niet geramd
Hoe wist ik dat onze zeilboot in de wedstrijd voor de andere boot langs zou gaan? Door de achtergrondpeiling. Ik keek naar de andere boot. Daarna keek ik naar het land erachter. Daarna keek ik nog een keer naar de andere boot. En nog een keer naar het land erachter.
Als de boot ten opzichte van het land op hetzelfde punt blijft staan, dan bots je.
Verplaatst het andere schip ten opzichte van het land erachter, dan gaat hij harder of zachter dan dat jij gaat. Zachter als je aan zijn voorkant méér land ziet verschijnen. Harder als je aan zijn voorkant mínder land ziet. Het helpt als je een markant punt op het land in de gaten houdt.
Hoe dit er op een zeilboot uitziet, is te zien in het filmpje onder dit artikel. Het markante punt is een toren.
Mijn hersenen maakten in milliseconden een berekening en zo wist ik dat we het zouden redden. Knap werk van mijn hersenen toch? Dat doen uw hersenen ook. Elke dag opnieuw. In uw auto.
Wat heeft dit met letselschade te maken?
Een cliënt van mij wilde als voetganger een tweebaansweg oversteken. Hij stak niet over bij een zebrapad of stoplicht en hij moest de auto’s voorrang geven. De weg was bijna leeg. Op één auto in de verte na.
Wat mijn cliënt niet zag, was dat die auto véél te hard reed. Het ongeval werd opgenomen op een beveiligingscamera en zo konden we het verhaal in beeld brengen. In de hoek van het beeld zag je de auto aan komen flitsen.
Voorrang verlenen
De verzekeraar gaf aan dat mijn cliënt op die plaats niet over had mogen steken en dat hij de auto voorrang had moeten verlenen. Hij verdedigde dat alle twee de partijen ‘schuld’ hadden aan het ongeval, want mijn cliënt kón de auto in de verte zien. Dus had hij de auto voorrang moeten geven.
In gedachte zie ik mijn cliënt op de stoeprand staan, kijkend naar de auto die in de verte komt aanrijden. Ik zie mezelf op de zeilboot staan, turend naar de andere boot in de verte.
Wat ging fout?
Wat heeft mijn cliënt fout gedaan? Hij hééft de auto gezien.
Maar zijn hersenen gebruikten voor de peiling van de auto de verkeerde gegevens, namelijk die van een auto binnen de bebouwde kom met een normale snelheid. Dat gaat fout als de auto (veel) te hard rijdt. Dan klopt de berekening niet meer.
De ene fout heeft met de andere te maken
Is dat dan de schuld van het slachtoffer?
Dat lijkt mij niet. Het slachtoffer maakte deze fout alleen maar omdát de auto veel te hard reed. Het te hard rijden van de auto en het oversteken van de voetganger zijn dus niet twee afzonderlijke fouten, maar de fout van de voetganger is gemaakt omdat de auto te hard reed.
Ik leg de achtergrondpeiling aan de verzekeraar uit en geef aan dat ik de zaak graag voorleg aan de rechter. Maar zo ver komt het gelukkig niet. De verzekeraar geeft alsnog aan alle schade te vergoeden.
0172 - 42 70 71
